Heb Je De Neiging Om Je Partner Te Bekritiseren?
Angst en kritiek zijn heel vaak de hoofdfactoren die de relaties verpesten. En kritiek komt op tafel wanneer we verwachtingen creëren waar onze partner niet wil of kan aan voldoen. Dan ontbreekt de dankbaarheid voor wat er wel goed is in de ander, en wordt de focus gelegd op wat er niet goed is.
In mijn werk als coach merk ik dat dit heel vaak gebeurt in relaties, dat wanneer mensen zich niet goed voelen over zichzelf, in plaats van te zeggen ik voel me niet goed over mijzelf of over mijn leven in welk opzicht dan ook, gaan ze met de vinger op de partner richten als zijnde dat hij/zij niet klopt. Omdat ze niet in de gaten hebben dat wat zij wezenlijk nodig hebben een knuffel is, of hulp of hebben zij het gewoon nodig om hun gevoelens vrij te uiten.
Namelijk het is veel makkelijker in de tekortkomingen van anderen te kijken dan met onze eigen tekortkomingen geconfronteerd te worden. Vooral als we dit patroon in de opvoeding mee hebben gekregen, heel vaak herhalen we dit totdat we op een dag wakker gaan worden.
Ik heb dit ook gedaan in het begin van mijn relatie met Ton.
Als ik angstig voelde, of moe, ontevreden of gespannen of heel zenuwachtig, begon ik hem te bekritiseren in plaats van naar mijzelf te kijken.
Later pas begreep ik dat ik op hem projecteer en dat hij niets te maken heeft met hoe ik me voel(de). En ik heb mijn best gedaan om deze projectie terug te leren halen. Gelukkig is Ton zeer scherp en stellig in het stellen van zijn grenzen, dus hij liet zich door mij niet onder uit halen.
En dit patroon in onze relatie hebben we niet meer. Omdat ik heb begrepen wanneer ik dat deed en de reden weet waar dit gedrag vandaan komt (mijn opvoeding). En nu vraag ik een knuffel, of vraag ik hem of hij de ruimte heeft naar mijn emoties te luisteren of als ik echt moe ben, vraag ik hem om mijn voeten te masseren.
Weet lieve mensen dat wanneer we onze partners bekritiseren, in 9 van 10 keer is dit oproep tot hulp, omdat het komt uit onmacht voelen, hulpeloosheid, overweldigd voelen of gefrustreerd over hoe bepaalde dingen in ons leven gaan.
En we kunnen niet dingen van onze partners eisen. We kunnen hooguit een wens uiten die de ander mag beantwoorden of niet. Dit is een volwassen gedrag. En dit bouwt aan respect.
Pas als we onze projecties of onze patronen die we hebben overgenomen van onze ouders los kunnen laten, kunnen we wezenlijk ervaren en zien wie onze partner is en hem/haar waarderen in hoe zij/hij in elkaar zit. En dan de liefde en de waardering kan alleen maar groeien.
Heb je ervaring hiermee of misschien inzichten en gedachten, deel deze aub me ons, ik wil graag van je horen of dit bij je aansluit.
Hartelijke groeten en veel liefs,
Natasha